Vluchteling

De afgelopen dagen wordt het nieuws overspoeld met het vluchtelingenprobleem en de algemene beschouwingen van Prinsjesdag.

Het is voor velen moeilijk om hier een objectief beeld van de gebeurtenissen te vormen en zonder enige emotie en gevoel van medeleven hierover te kunnen praten. Aan één kant staat de menselijkheid - het willen opvangen van de vluchtelingen- en de machteloosheid van Europa om deze exodus, die plaatsvindt uit een land dat verscheurd wordt door oorlog, in goede banen te leiden en aan de andere kant komt er een propagandamachine op gang, die aangeeft dat er tussen al die vluchtelingen bewust IS-terroristen zitten die, na opname van de asielaanvraag in een Europees land, wachten op orders van IS om Europa onstabiel te maken cq. terroristische aanslagen voor te bereiden en zegt dat wij onze grenzen moeten sluiten.

Als ik naar de onmenselijke situatie kijk van landen als Hongarije, die met vluchtelingen omgaat, die doet denken aan de wijze waarop in de Tweede wereldoorlog mensen op de trein werden gezet en werden afgevoerd én landen als Polen en de Baltische Staten, die min of meer weigeren vluchtelingen op te nemen, zie ik dat er nog lang geen eenheid is in Europa die antwoorden op dit soort vraagstukken heeft en gezamenlijk weet op te lossen. Ik heb het hierbij echt te doen met de Duitsers, die met het trauma van de Tweede wereldoorlog nog steeds achtervolgt worden, miljarden beschikbaar stellen en overspoeld worden met vluchtelingen omdat andere landen hun verantwoordelijkheden niet nemen. Jarenlang hebben veel oostbloklanden geprofiteerd van de gulle bijdragen van Brussel om hun land op te bouwen en is hun wens om aan te sluiten bij deze rijkere westerse landen gehonoreerd. Nu komt het moment waarvan verwacht wordt dat je ook een bijdrage gaat leveren aan de stabiliteit van de Europese Gemeenschap en dan geeft men geen gehoor. Hierbij geldt voor mij als je de lusten wilt hebben, neem je ook de lasten op de koop toe.

Ook de tegenstemmen zijn inmiddels hoorbaar. De angst voor een terroristische aanslag neemt toe naarmate er meer vluchtelingen in ieder land worden opgenomen. Ik ben het er mee eens dat wij de strategie van de Islamitische Staat niet moeten onderschatten. Zonder het eerst te merken halen we een 'paard van Troje' binnen. Alertheid blijft noodzakelijk. Om echter enkele radicalen te weren, voor honderdduizenden mensen, die huis en haard hebben achtergelaten en in wanhoop hun veiligheid ergens anders zoeken de grenzen te sluiten, is ook niet humaan.

Ook bij de Algemene beschouwingen is dit tweekamp duidelijk aanwezig. De grenzen sluiten is mijns inziens iets te simpel gedacht, maar het al maar opvangen van asielzoekers leidt tot een nog grotere vluchtelingenstroom. Uiteindelijk kan dat inderdaad onze democratie aantasten. Wat nu als het aantal genationaliseerde vluchtelingen met het verworven stemrecht een eigen partij oprichten, die een meerderheid in de Tweede kamer verwerven? Of begin ik nu mee te gaan in het doomscenario wat mij door een politieke partij wordt voorgehouden? Immers in de tachtiger jaren van de vorige eeuw kwamen duizenden Vietnamese bootvluchtelingen naar Nederland. Zijn zij niet volledig geïntegreerd in onze cultuur?

Een ding is duidelijk. De propagandamachine draait op volle toeren. De angst wordt ingeprent om overstroomt te worden met vluchtelingen en tast ons gevoel van veiligheid aan. Europa is verdeeld en neemt geen besluiten. Herinneringen aan de Tweede wereldoorlog komen weer boven: wanneer de angst gaat overheersen worden, zullen er bevolkingsgroepen zoeken naar een leider die hen de weg wijst. Het is maar te hopen dat deze leider besluitvaardig gaat optreden. Ongeacht welke maatregelen er genomen zullen worden, is dit altijd beter dan verdeeldheid te hebben, want bij een 'verdeel en heers -politiek' kan IS inderdaad ongelimiteerd haar gang gaan en het Westen onder de voet lopen. Die besluitvaardigheid houdt niet op bij het sluiten van de grenzen. Er moet ook de wil zijn om dit probleem voorgoed op te lossen en dat is de oorzaak van de exodus aanpakken. Oftewel de regio dat de onstabiliteit heeft veroorzaakt, aan te pakken. Dat kan betekenen dat daar hard moet worden opgetreden. Wij zullen er niet voor moeten schuwen om met eventuele draconische maatregelen de veiligheid van de vluchtelingen in eigen land te garanderen en hen de kans geven om daar weer een bestaan op te bouwen. Pas dan stopt de vluchtelingenstroom en zullen de meesten graag terugkeren naar de plek waar zij hun oorspronkelijk bestaan hadden opgebouwd.

Er blijven hier hooguit enkele radicalen achter die ons land proberen te destabiliseren en met aanslagen deze besluitvaardige leider proberen op andere gedachten te brengen.......