Om te huilen

Velen maken zich druk over de klimaatverandering en wat er al niet moet gebeuren om de CO2 reductie te halen. Klimaatverdragen, verplichte vermindering van de uitstoot etc.

Ik vind dit zo langzamerhand de grootst mogelijke kolder. Zo langzamerhand lijkt het wel of iedere burgerwereldwijd, wat wordt ingepraat en het uiteindelijk zelf gaat geloven. Over die twee graden hogere temperatuur maak ik mij niet druk. Er zijn veel perioden in de geschiedenis van de aarde bekend waar zoveel het kouder was, dan wel veel warmer was dan nu. Dat kan de aarde wel opvangen! Wij misschien niet of zullen weer eens moeten verhuizen zoals wij ook in de oertijd deden als het ‘eten’ op was. Maar de aarde overleeft het wel! Er komen ook altijd weer andere locaties voor terug waar het goed toeven is. Neem nu Groenland. Het ligt nu nog dik onder het ijs, maar over vijftig jaar kunnen daar wellicht druiven groeien en trekken we hier in Nederland de mango’s de boom. Geweldig toch!

Er is iets anders wat veel nijpender is, maar waar blijkbaar tot op heden helemaal geen akkoorden overgesloten zijn: “De plastic soep” Afgelopen week las ik een bericht van een potvis die maar liefs 29 kilo plastic in zijn maag had en uiteindelijk daaraan door verstikking is overleden. Niet lang daarna bleek in een volgend bericht dat de Middellandse zee meer plasticdeeltjes bevatte, dan de plekken waar men zich al eerder druk over maakte in de Atlantisch oceaan (de Sargasso zee, als ik het goed heb)

En eergisteren keek ik naar het nieuws waarbij foto’s werden getoond van de afvalberg in India.Ik doe het normaal niet, maar hierbij twee foto’s van de televisie genomen en toegevoegd omdat een foto meer zegt dan duizend woorden:

Dit is toch om te huilen!

Als er iets is waar wij echt haast mee moeten maken is dat het opruimen van onze rotzooi die wij overalachterlaten. Het klimaat kan je overleven met een extra dikkere jas of desnoods verhuizen, maar als de hele aarde zo extreem is vervuild, krijgen we ongewild straks een koekje van eigen deeg terug. Een vis met resten minuscuul plastic dat dan in onze darmen terecht komt met alle gevolgen vandien, een rivier waarin niet meer gevaren kan worden omdat de schroef vastloopt in het plastic en zelfs ruimtereizen niet meer mogelijk zijn omdat onze atmosfeer om de aarde inmiddels ook is gevuld met ruimtepuin en afval. Oké geen plastic, meer metalen deeltjes, maar die wil je ook niet op je af laten komen, als je net je eerste reis naar Mars hebt gepland!

Maar kijk ook eens dichterbij op onze stranden, wat WIJ daar achterlaten. Ja, wij. Nu even niet de vingerwijzen naar de industrie die niet meewerkt aan het klimaatakkoord of een Trump die er niets in ziet, maar wat wij, die na een dagje strand daar achterlaten, de plastic bakers van de Mac Donalds die vooral naast de vuilnisbakken ligt, of de grachten in Amsterdam, waar we net zo makkelijk oude fietsen in dumpen. Waarom wordt hier zo weinig aan gedaan? Omdat dit niets oplevert. Het klimaatakkoord wel: het verhandelen van co2 is big business. En de fabrikanten van Windmolens varen er wel bij, maar met een grote afvalzak gaan opruimen, daar komen wij de stoel niet voor uit.

Zaken als statiegeld op kleine plastic flessen mag een goed initiatief zijn, maar haalt echt niets uit als ik naarlanden kijk zoals India. En guess what? Dat plastic drijft rustig de hele wereld door en komt uiteindelijk, linksom of rechtsom, ook bij ons terecht.

Aangezien deze zaak ons allemaal aangaat, zou het goed zijn als de Verenigde Naties hier werk van maakten een taskforce (zoals de blauwhelmen) opzet om hier met gelden van alle landen van de VN ook de troep gaat opruimen.

Want zoals gezegd: Over vijftig jaar is er geen heldere blauwe zee meer, die twee graden warmer isgeworden, maar bestaat de oceaan en de zeeën uit grote plas van grijze en zwarte drab, waar geen leven meer inzit. En als daar geen leven meer inzit,…. dan hoeven wij ons niet meer druk te maken over twee graden stijging van de temperatuur.

                                                                                                            Auteur Tiberius Black