Begrafenissen

Er zijn zo van die onderwerpen waar niet zozeer een taboe op zit maar waar toch liever niet over wordt gesproken: "begrafenissen” Naar mate ik ouder word, moet ik bekennen dat het wel een onderwerp is dat mijn fascinatie heeft gekregen en veel filosofische gedachten bij mij oproept. Toen laatst het onderwerp van het verplicht afstaan van je lichaamsonderdelen aan de Nederlandse Staat door de 2e Kamer werd besproken, werd ik ook weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt, dat mijn lichaam slechts een machine is met onderdelen, waarvan net als bij de sloop van een oude afgedankte auto, de onderdelen die nog niet versleten zijn bij een ander vervoermiddel nog gebruikt kunnen worden. Daar doen we ook niet moeilijk over. Zeker niet als zo'n afgeschreven 2e handsje nog iets oplevert. Voor de goede orde ga ik er nu even van uit dat ik van het demonteren niet veel meer zal meemaken, omdat mijn laatste adem dan inmiddels is uitgeblazen. Het enige wat mij intrigeert, en ik denk de meesten onder ons, is de vraag hoe je eigen begrafenis wordt beleefd. Iedereen heeft wel een bepaalde voorstelling hoe je je afscheidsdag vervult wilt hebben. Ik heb daar voor mijzelf best wel ideeën over. Maar de details heb ik nog niet iemand verteld. Ja. Ik heb een goede begrafenisverzekering en in het protocol staan dan meestal drie muzieknummers die de overledene aanspreekt, is er wel een broer, zus, echtgenoot of kind dat een toespraakje houdt en verteld hoe goed je wel niet bent geweest. Maar er wordt weinig ingegaan hoe de dode het geheel beleefd. Zou hij zijn eigen begrafenis nog kunnen waarnemen totdat hij naar 'het licht' stijgt? Of is de geest allang al verdwenen en zit iedereen braaf een ceremonie te houden voor een lege schelp.

Wat blijft er van mijn leven achter bij mijn naasten aan herinneringen en wat voor waarde heeft mijn leven gehad voor anderen? Heb ik mijn kinderen voldoende kennis meegegeven om een ‘beter’ leven op te bouwen? Heb ik ze genoeg waarden en normen geleerd? En van mijn kant, hoe gaat mijn leven verder? Merk ik daar nog wat van? Zeker nu mijn hart, lever, nieren, hoornvlies, en ik weet niet wat nog meer, zal voortleven in andere personen.

De meeste fascinerende gedachte is voor mij hoe ik herinnerd zal worden. Zou de waarde van mijn boeken over enkele eeuwen nog een inspiratie zijn voor jonge mensen, zoals StarTrek was in de zestiger jaren. Ik hoop de onbewuste lezer toch enkele ideeën te hebben meegegeven, die wellicht in de toekomst (hopelijk) door een briljant wetenschapper verder uitgewerkt kunnen worden als de techniek het toelaat. (Zoals het apparaatje van Kirk, dat nu door iedereen in de wereld wordt gebruikten en niet meer weg te denken valt. Oké, het opstralen gaat nog niet, maar je kan wel de hele wereld bellen en zelf je gezondheidstoestand er mee in de gaten houden. Maar wat weten anderen nou over mij? Wat is mijn drive in mijn leven geweest? Enkele mooie woorden, hij was een goed echtgenoot en een fantastische vader, klinken mooi. Maar wat was zijn dieper doel om zijn leven waardevol en onvergetelijk te maken? Ik denk dat dat niet in woorden te vertellen is. Het grootste deel van mijn leven bestaat uit filosofie op momenten die ik 'voor mijzelf' heb. Nu zijn dat er in verhouding niet zo veel. Het grootste gedeelte van je leven wordt je verplicht dingen te doen om het lichaam draaiend te houden. Werken, eten, slapen en vermenigvuldigen. De gedachten van de diepere achtergrond van 'het leven', komen pas opborrelen als aan al deze voorwaarden is voldaan. Denk maar aan de piramide van Maslov! Ik heb grotendeels op mijn gevoel geleefd en soms irrationele beslissingen genomen, die goed uitvielen. Nu na vijftig jaar kan ik zeggen dat ik denk dat ieder mens een doel nastreeft. Zolang dat doel er is, houdt het ook je in leven... Mijn doel ligt nog ver. Dus moet ik wel heel oud worden((!), aangezien mijn andere doelen ook allemaal uitkwamen, zou het mij niet verbazen dat ik mijn hele leven heb gedaan wat in mijn grote levensboek gedaan moest worden. Zoals al eens eerder beschreven, zie ik alleen een oorzaak en gevolg. Vrije wil beperkt zich tot het kunnen kiezen wat je aankleed en of je vanavond andijvie eet of witlof. Mijn doel is pas bereikt als ik documenten achterlaat die speculeren over werelden in werelden, 5e dimensies en het feit dat wij hier alleen maar in een droom leven. Een virtuele realiteit. Als je hier doorheen gaat, wordt je ergens anders weer wakker en beleef je een nieuwe 'droom'. Voor allen die mij kennen, stel ik voor gezamenlijk een bioscoop af te huren en de volgende films (verplicht) te zien. Noem het maar mijn laatste mijn wens: Kijk naar 'The Adjustment Bureau', ‘The Thirteenth Floor' en 'Inception'. Schrijf er een paar aantekeningen wat je de betekenis van de film vond en deel dat vervolgens met elkaar. Dan begrijp je mijn gedachtengang. De afsluiting van mijn leven, zou een mooie praatavond kunnen worden met hopelijk wat diepgang en je kan begrijpen wat mijn drive was. De achtergrond van deze films hadden een diepe impact op mijn leven. Helaas worden dit soort films weinig begrepen en wordt veel meer tijd besteed aan een terroriserende Vlogger, die inmiddels meer media-aandacht heeft gekregen dan deze drie films bij elkaar.

Ik wens jullie te zijner tijd een mooie uitvaart toe en een filosofische nagedachtenis van mij. Tiberius

                                                                                                            Auteur Tiberius Black